Szkatułka zapomnienia

MafiaPrincess

Może, gdyby coś takiego było w naszym życiu, byłoby nam łatwiej?

Zostawmy tu coś o czym nie chcemy pamiętać, choćby przez łzy.

Zacząć^^.{?} {stwórzmy historię}

Czasami gubie się w świecie, który nie należy do mnie. Nigdy nie należy dosłownie, bo na niego nie zasługuje. Czasami boje się podnieść - uciekam i robie coś, by umknąć przed oczami gapiów. Czasami czuje się taka mała.

Czasami myślę, że to co zdołałam osiągnąć to nic, to mała czątska tego co m o g ł a m mieć - straciłam niepotrzebnie tyle czasu. Nie wiem czy pomoże chęć naprawy, chęć bycia lepszym, ambicje. Nie chce zostać tu gdzie jestem, nie chce się zatrzymać.

Czasami ogarnia mnie strach, że się nie uda. Nie uda się osiągnięcie tych zamierzonych celów {a przecież nie chce ich weryfikować i układać względem swojego życia}. To one mają być do niego przyległe, to ja mam dyktować warunki.

Gdybym miała jeszcze jedną szansę, jeszcze jeden spacer i jedną drogę. Gdybym mogła zmienić kilka nieistotnych szczegółów i poprawić błędy. Gdyby konfrontacja z błędami nie była dla mnie aż takim upokorzeniem. Gdybym mogła, po prostu mogła.

Kasiek

Trochę mojej chęci do zapomnienia.

Choć kończę, odnaleźć potrafię w tym nieśmiertelność. Niesłusznie doszukuję się sensu, a przecież wiem, że już blisko. Nawet ta noc niesie ze sobą zapach unicestwienia. Wkrótce zatracę się w czasie i przestrzeni, na granicy cieni, przekroczę linię progową. Zasłynę z własnej indywidualności, z tych sprzeczności, które dostarczają mi spełnienia. I nawet wtedy świat będzie szukał winnego...

[...]Gdybym tylko potrafiła, zniszczyłabym każde istnienie. Otulona pragnieniem zemsty, stałabym się Bogiem we własnej działalności. Zabiłabym świat, a na końcu popełniłabym samobójstwo, na przekór innym.

Chciałam uciekać przed cieniem poprzedniego dnia, udało się. I nawet nie potrafiłam docenić rzeczywistości. Tych skrzętnych realiów w których trwałam, pragnąc nowości, wzlotu ponad wszystko, co posiadałam. Nieustannie blokowana codziennością czułam, jak rozrasta się ogień pożądania, aż do chwili, gdy zaczęłam postrzegać inaczej – do omylnego spełnienia.

[...]Teraz nie ma już śladu po tym, co było.
Co zdołałam zbudować na kruchym ornamencie własnego istnienia...

[Moja Espe już pewnie kojarzy tę historyjkę. Na podstawie mnie zrodziłam właśnie jego.]