Bez głebi, a może jednak. Leb'die Sekunde by M.P. & Ans

MafiaPrincess

Postanowiłyśmy z Ans sporadycznie napisać oklepaną historię, w której podobno nie znajduje sę głebi. My chcemy ją odnaleźć..
P.S. to jest wspólna praca a gwiazda nieodznacza osoby która to pisała, chociaż tak się może wydawać..
***

Promienie czerwcowego słońca przedzierały się przez grube szyby w autobusie, który podążał w stronę Niemiec. Na jednym z siedzeń autokaru siedziała wysoka, szczupła brunetka o brązowych oczach trzymając w dłoni iPoda. W słuchawkach rozbrzmiewały pierwsze takty jej ukochanej piosenki 'Wenn nich’ mehr geht'. Nie należała ona do tej grupy fanek, które tylko na widok swojej ulubionej kapeli, a mowa tu o Tokio Hotel, zaczynała skakać jak rozhisteryzowana idiotka. Ona kochała w nich pracę, którą włożyli w rozkręcenie całej kapeli. Pasję z jaką grali i nadzieję, która pozwalała im uwierzyć, że mogą podbić świat i dotrzeć swoją muzykę do ludzkich serc.
'Berlin zachodni' autobus zatrzymał się, a brunetka zabierając swoje rzeczy opuściła jego wnętrze. Ledwo jej noga dotknęła gorącego asfaltu, a już uderzył ją swąd Tokio Hotelowej mani. W jednym momencie pomyślała, ze to był najlepszy wybór w jej życiu. Minęła ją grupa blond Barbie w mini i krótkich topach z wizerunkami TH.
-No cóż. Nie jest to może szczyt moich marzeń, ale to też ludzie- pomyślała rozglądając się za jakąś taksówką, która zawiozłaby ją do hotelu Grand w centrum Berlina.
*
Popatrzmy teraz wstecz historii Juli. Była ona Ukrainką, która mieszkała na odległej kilka kilometrów od miasta farmie. Jej rodzice kochali ją i jej rodzeństwo, lecz nie mieli zbyt wielu pieniędzy na ich przyjemności. Jednak od urodzenia ich najmłodszej córki, dostawała ona mało, lecz zawsze najwięcej z całej trójki. Mimo to Juli często w czasie swojego szesnastoletniego życia pracowała na plantacjach truskawek, aby zaoszczędzić. Pieniądze które urywała pod obluzowaną deską podłogi, miały spełnić kiedyś jej marzenia. Chciała ona bowiem poznać miasto artystów, chciała choć raz ujrzeć wolny Berlin i jego nieodparty urok. Pewnego letniego dnia dokonała tego co wszystkim w jej domu wydawało się tak odległe. Nie znali oni jednak powodu jej determinacji i tego, że chciała. Bowiem gdy słuchała przesłań jakie płynęły z piosenek Tokio Hotel, miała poco żyć. Jeśli czytaliście artykuły dziewczyn, które czuły się przez nich szczęśliwe – to ona była jedną z nich. Pokazali jej oni, że ma prawo chcieć, że ma prawo marzyć. Każdego dnia, powinna budzić się i widzieć swój cel.
Obojętnie czy czujesz ból, obojętnie czy się boisz. Dąż w przód, nie uginaj się pod ciosem ciężkiego krzyża i walcz. Ze sobą, z przeciwnościami, z tym co sprawia, że Twoje serce krwawi. Nie możesz się poddać, nie możesz powiedzieć nie – bo nikt niema prawa, zniszczyć Twoich marzeń.
Oto początek historii, dość prosty i oklepany, lecz nasz. Mówi się, że takie opowieści nie mają głębi, lecz my wierzymy, że wszystko ją ma..

Nie.Widzialna

Jest na mnie zdecycodowanie za późno... Mimo to znowu miałam dreszcze gdy czytałam twoje pogrubienia. I wiesz co? Ty tak o tym piszesz, że ja też widzę w tym głębie. Przyznaję, że kilka zdań musialam czytać kilka razy, bo wydawały mi się nie po polskiemu, ale w końcu doszłam do wszystkiego [tak czytałam, ze słówka przekręcałam]. Idę już spać, bo zaraz zacznę gadać na serio od rzeczy...

Pozdrawiam Smile

Agata :)

jak narazie mnie sie podoba Smile

MafiaPrincess

dziękuje, dziękuje, dziękuje - sama dopisywałam połowe po 23 więc i tak dobrze to wyszło...

Ans

ja też dziękuję wam za pozytywne komenatrze Smile

kolejna część za milion lat, a tak serio to kiedys na pewno...musicie czekać Razz

N!kA · Gość

nie moge za duzo powiedziec, bo krotki ten odcinek......poczatek bez kitu oklepany, ale liczy sie cala fabula, a nie to, jak sie zaczyna Smile

podoba mi sie to zdanie, a wlasciwie koncowka akapitu "ona kochala w nich prace........" i dlatego mysle, ze moze byc ciekawie Smile

jesli polaczylyscie swoje sily, mysle, ze odnajdziecie glebie....cya dziewczęta Wink

Ans

Na dworze było dość ciepło, a popołudniowe słońce grzało odkryte ramiona dziewczyny. Spojrzała ona na zatłoczoną ulicę i powoli podeszła do jednej z zielonych taksówek, wioząc za sobą granatową torbę.
-Entschuldigung- zaczęła łamiącym niemieckim, który w jej wykonaniu, był po prostu wyuczonymi rozmówkami, otrzymanymi na urodziny od swojej mamy- ist das Taxi frei?
-Ja, bitte. Wo mochten Sie fahren?
Lekko speszona Juli otworzyła drzwi i pozwalając kierowcy schować swoją walizkę do bagażnika, wyjęła z kieszeni szortów karteczkę z adresem schroniska.
-Hier- pokazała miejsce, a starszy mężczyzna kiwnął głową i zaczął wyjeżdżać z parkingu.
Juli oparła się o szybę i zapatrzyła w ulicę. Po idealnie wyasfaltowanej jezdni przepływali właściciele najnowocześniejszych modeli aut, wszędzie robił się straszny tłok. Taksówka przejechała przez dwie, dość uczęszczane ulice Berlina, po czym wjechała w mniejszą, gdzie dało się już jakoś przejechać. Wysokie, szklane budynki piętrzyły się w chmurach, a gdzieniegdzie widoczna była jeszcze komunistyczna architektura, dopiero odnawianych domów.
-Woher kommen Sie?- odezwał się nagle kierowca. Juli popatrzyła na niego pesząc się, chciała popisać się choć minimalną znajomością języka.
-Ich komme aus Ukrain.
Taksówkarz po raz kolejny pokiwał głową ze zrozumieniem i zaczął wymijać samochody. Dziewczyna za to starała się zrozumieć coś z pogłośnionego przez właściciela auta radia.
-...und das war Tokio Hotel und ‘Rette mich’. Ich habe fur alle fans aus Berlin ein Information. Heute im Thalia-Buchhandlung um 17 Uhr Jungs von Tokio Hotel werden die Platten unterzeichnen. Ja aber ich finde, dass alle uber das wissen. Jetzt Yvonne Catterfeld und Du Hast Mein Herz Gebrochen.

Dziewczyna spojrzała na zegarek. Dochodziła 13.30.
-Mam czasu tylko na to, żeby się zameldować i przygotować- pomyślała gorączkowo skubiąc jeden z paznokci
-Entschuldigung- powiedziała w miarę cicho
-Ja, bitte?
-Wie komme ich zur Thalia-Buchhandlung?
Mężczyzna monotonnym tonem zaczął tłumaczyć młodej Ukraince drogę ze schroniska do owej księgarni, a ta notowała sobie wszystkie szczegółowe informacje w małym zeszyciku.
-Danke- odparła i znów pogłębiła się w zamyśleniu.

Wreszcie taksówka zatrzymała się przed średniej wielkości, ceglanym budynkiem z czerwonym dachem. Dziewczyna odebrała od kierowcy swoją walizkę i udała się do wejścia. Kiedy tylko przestąpiła próg schroniska poczuła zapach świeżo pieczonego, domowego ciasta, co wywołało na jej twarzy śmieszny grymas. Z jednej strony cieszyła się prawdziwymi wakacjami, a z drugiej tęskniła za barwną Ukrainą i domem.
-Guten Tag- przywitała się recepcjonistka
-Eee... Guten Tag- wydusiła z siebie
-Wie konnten ich Sie helfen?
-Ich habe ein Zimmer von name Levyj gebucht.
-Deine Zimmer Schluss, Numer 4. Bitte- blondynka za ladą podała mi klucz
-Danke schön.

Blondynka przekręciła klucz w zamku, nacisnęła klamkę i lekko popchnęła drzwi. Wnętrze pokoju było bardzo miłe i cieple. Pastelowo brzoskwiniowe ściany, pojedyncze łóżko stojące naprzeciw okna, szafa pod ścianą, mały stoliczek z dwoma krzesłami i drzwi do łazienki. Całość prezentowała się bardzo skromne, ale dziewczynie się podobało. W końcu to Berlin...

***

Po dość długim czasie 'wróciłyśmy'. Odcinek pisany dlugo, ale uprzedzałyśmy, że 'Leb Die sekunde' nie będzie stało na pierwszym miejscu w harmonogramie naszych zajęć.

Jeszcze raz dziękujemy za wszystkie pozytywne komentarze....wiele dla nas znaczy wasza opinia Wink

Kasiek

Hmm, nawet najdrobniejsze niemieckie słówko wprowadza mnie w stan błogiej nieświadomości i zatracenia się w nie realizmie, o^^

Zaraz chyba odlecę, ach, ach, ach!